Met een vrouw van halverwege de dertig was ik in het bos, mijn praktijkruimte.

Het thema schuld en schaamte kwam ter sprake en inspireerde mij om hier iets over te delen van uit mijn eigen ervaring en visie.

Als je leeft met gevoelens van schuld en schaamte, kan het voelen alsof je opgesloten zit in een energetische gevangenis. Het zijn emoties die je ‘levensstroom’ kunnen blokkeren en die je belemmeren om vrijuit te bewegen.

Ze houden negatieve denkpatronen in stand en kunnen ervoor zorgen dat je jezelf blijft straffen met een eindeloze cyclus van spijt en zelfverwijt.

Maar is het niet zo dat we allemaal fouten maken en onze tekortkomingen hebben? Kun je mens zijn zonder fouten te maken?

Als je je hart wilt volgen, vrijuit je ware natuur wilt belichamen, is het in de eerste plaats nodig dat je je hart naar jezelf toe opent. Dat je jezelf vergeeft. Ook al heb je nog zulke stomme fouten gemaakt. Ook al hebben anderen je veroordeeld. Goede kans dat deze mensen zichzelf ook nog geen vergeving hebben kunnen schenken.

Jezelf vergeven betekent in mijn ogen niet dat je verantwoordelijkheid ontloopt, maar je geeft jezelf de ruimte om te groeien en te veranderen.

Het is een daad van liefde voor jezelf, waardoor je de last van schuld en schaamte kunt loslaten en weer vooruit kunt kijken.

Vergeving begint met het erkennen van je fouten en tekortkomingen, zonder oordeel of zelfkritiek.

Het vraagt om eerlijkheid en moed om jezelf onder ogen te zien. Maar het is ook een daad van kracht en vrijheid, omdat het je in staat stelt om los te breken uit de ketenen van het verleden.

Je kunt een ander om vergeving vragen, maar ware vergeving vindt in jezelf plaats.

Door jezelf te vergeven, creëer je ruimte voor persoonlijke transformatie. Je opent de deur naar nieuwe mogelijkheden en kansen die anders misschien verborgen zouden blijven.

En als je jezelf hebt kunnen vergeven, geef jezelf dan ook toestemming om nieuwe fouten te mogen maken, te leren, te falen en weer op te staan.

Het leven is je gegeven om geleefd te worden!