Soms moet je gewoon springen om vooruit te komen. Tenminste zo werkt het voor mij.
Een ander kan misschien denken “wat een vreemde bokkesprongen maakt die Aukje toch”, maar voor mij is daar een heel proces aan vooraf gegaan.
Een proces van doorvoelen, overdenken, uitspreken. Wat zich in een cirkelbeweging verdiept en niet altijd voor iedereen in mijn omgeving zichtbaar is.
Uiteindelijk weet ik vaak allang dat ik ergens mee wil stoppen, maar ik blijf vasthouden uit angst voor het onbekende.
Het ‘nieuwe’ planmatig proberen uit te denken uit veiligheidsoverwegingen, voordat ik het oude heb losgelaten, houd de boel alleen maar op.
(Kan ik altijd heel goed achteraf zeggen en in het moment zelf lijkt het allemaal vooral heel verstandig en volwassen).
Helaas kweek ik over het algemeen in mijn hoofd weinig vertrouwen. Eerder een steeds groter wordende kudde apen en beren. Die dan ook nog de strijd met elkaar aangaan. Herkenbaar?
Mijn lichaam geeft vervolgens steeds meer signalen af: waar je nu bent of waar je je nu mee bezighoudt, is echt niet meer ok. Het is tijd voor verandering!
Het is de ervaring van de pijn van het vasthouden aan het oude en bewust inzien dat verandering niet vanuit deze situatie voortkomt, dat ik uiteindelijk een radicaal besluit neem.
Afgelopen week maakte ik zo’n sprong in het diepe onbekende door mijn zzp-samenwerkingsverband als stoppen met roken coach te beëindigen. Zonder zicht op voldoende alternatieve inkomsten. Zonder een concreet pan van aanpak.
Maar wel met een heel groot verlangen:
- om nog verder te duiken in het systeem van human design en mijn kennis hierover te delen.
– om nog dieper te verbinden met het ritme van de natuur en jou hierin mee te nemen als jij je meer wilt verbinden met je eigen innerlijke natuur.
– om er voor je te zijn, je te inspireren, met je mee te kijken, je te bevragen. En ons te laten verrassen door de inzichten die er ontstaan.