Dit vind ik een prachtig gedicht en deel ik daarom graag met je.
Het is geschreven door Oriah Mountain Dreamer nadat zij thuiskwam van een sociale aangelegenheid en haar gevoelens van zich af wilde schrijven.
Misschien herken je het ook wel, dat je je soms ontzettend eenzaam kunt voelen op een feestje, waarbij er veel geluid wordt gemaakt, maar je geen verbinding ervaart.
De uitnodiging
Het interesseert me niet wat voor werk je doet. Ik wil weten waar je naar snakt, en of je durft te dromen over de diepste verlangens van je hart.
Het interesseert me niet hoe oud je bent. Ik wil weten of je het risico wilt nemen om er als een dwaas uit te zien. Voor liefde, voor je droom, voor het avontuur van het leven te leven.
Het interesseert me niet welke planeten je maan kruisen. Ik wil weten of je de kern van je eigen verdriet hebt aangeraakt. Of je bent geopend door de teleurstellingen van het leven,
of dat je verwelkt en afgesloten bent, uit angst voor nog meer pijn.
Ik wil weten of je stil kunt zijn met pijn, van mij of van jou zelf,
zonder het te verbergen, verzachten, of te willen oplossen.
Ik wil weten of je kunt zijn met vreugde, van mij of van jou zelf,
of je wild kunt dansen, en je lijf laten vullen met extase, van je vingertoppen tot aan je tenen. Zonder ons te waarschuwen, om voorzichtig te zijn, om realistisch te zijn, om te denken aan de beperkingen van het mens-zijn.
Het interesseert me niet of het verhaal wat je me vertelt waar is. Ik wil weten of je een ander kunt teleurstellen om trouw aan jezelf te zijn. Of je de beschuldiging van verraad kunt verdragen, en niet je eigen ziel verraadt. Of je trouweloos kunt zijn, en daarom betrouwbaar.
Ik wil weten of je schoonheid kunt zien, ook op de minder mooie dagen. En of je je eigen leven kunt voeden met je aanwezigheid. Ik wil weten of je kunt leven met mislukkingen, de jouwe en de mijne, en dan nog steeds aan de rand van het meer kunt staan,
en “Ja” schreeuwen naar de zilveren gloed van de volle maan.
Het interesseert me niet hoe je woont, of hoeveel geld je hebt. Ik wil weten of je op kunt staan na een slapeloze nacht van rouw en wanhoop, vermoeid en tot op het bot gekrenkt, en toch doen wat er gedaan moet worden.
Het interesseert me niet wie je kent, of hoe je hier terecht bent gekomen. Ik wil weten of je met mij in het midden van het vuur zult staan, zonder terug te deinzen.
Het interesseert me niet, waar, of wat, of bij wie je hebt gestudeerd. Ik wil weten wat je overeind houdt van binnenuit, als al het andere wegvalt.
Ik wil weten of je alleen kunt zijn met jezelf.
En of je werkelijk houdt van je eigen gezelschap in de lege momenten.